Gerçeklerin Savaşı - Kurmaca Düşler

 Gecenin yorgun gözleri kadar karanlık bir odanın zifiri köşesine sinmişti. Ansızın can evinden vuran yenilgiler sürüsünden oldukça bitkin düşmüştü. Gözyaşlarının saklamaya değerde olduğunu günlerden kilometrelerce uzaktaydı. Gözyaşları çoktan dinmişti. Dört duvar arasından çıkışı olmayan bir mahkumdan farksızdı. Yağmur ve şiddetli gök gürültüsü dışında sessizlik krallığını ilan etmişti. Oysa içinde bir savaş bulutu yükseliyordu. Korkuların dur durak bilmez prangalarının varlığını iliklerinde hissedebiliyordu. Demirin soğukluğu asla bitmeyecek, kısır bir döngü içinde sürekli olarak onu esir alacaktı. Bunu biliyordu. Zaman içinde alışılmayacak hiçbir şey yoktur diye düşünüyordu. Ne ki bir demirin soğukluğu içten içe artarak tüm vücudunu esir alıyordu. Yavaş yavaş..

Kaderine teslim olacağını söylediği günler çok uzakta değildi. Sıcağı sıcağına, kucağındaki aynada dahi hissedebiliyordu. Aynanın içinde hapsolmuş yanılsaması, kaçamak bakışlar ardından bile can havliyle çığlıkların ardına sığınmasına yeterdi. Dışarıda savaş, yüreğinde korku vardı. Epik şiirlerde anlatılan destansı, alüminyum folyodan kaplanmış şövalyeler gibi aslan yürekli değildi. Ağırdı bu yük. Hem de çok ağır.

  Kurmaca düşlere hediye edilmiş ruhtan arta kalanların birer tanıdığı olarak tüm gerçekliği inkar edebilirdi. Ya da, eksik etek aklıyla tüm oyunları bir bir yıkabilir, bir deniz kıyısına vuran, içinde bir miktar tuzlu su ile karışmış şarabın olduğu yeşil bir şişenin içine tüm gerçekliği yazabilirdi. Karşı kıyıya vuran şişenin içindeki ölümcül bilgiler kimin eline geçerdi bilemiyordu. Okunmasını istiyordu sadece. Oysa öylesine korkuyordu ki düşüncepolisine yakalanmaktan. Adsız bir mektubun peşinden izinin sürülmesi her ne kadar zor olsa da yakalanma korkusu ağır basıyordu.  Bir avcının duvarını kellesi ile süslemek istemiyordu ve gerçeklikten  her kaçışında bu olasılıktan hep bir adım uzak kalıyordu.

  Görüş alanındaki izbe sokağı aydınlatan  lambasının sarımtırak ışığı altında kaçışan fareleri net şekilde gösteren delikten bakarken, yaşamayı isteyip istemediğini kaçıncı kezdir soruyordu. Tüm bu gerçekliğin yanılsamasından yayılan saçmalıklar gözünü kör edebilirdi. Ki bu yüzden kapalı tutuyordu gözlerini. Kör olmuşcasına kendilerince yiyecek bulma savaşında cirit atan farelerin arasında kendisinin nerede olduğunu düşünüyordu. Nereye aitti yok olmayacak, bitip tükenmeyecek gecenin koynunda. Neden susuyordu, kimden korkuyordu? Bunu bile tam olarak söylemekten korkuyordu. Korkunun kendisinden bile korkuyordu.

  Aylar olmuştu güneşin yüzünü görmeyeli. Kendisinden öylesine derin bir utanç duyuyordu ki, yemek yememeye bile alışmıştı. Tüm gerçekliği görerek, bilerek susuyor olmasına derin bir nefret besliyordu. Bu mahkum hayatını yaşamayı ta en başından hakkettiğini düşünür oldu. Bedeniyle verdiği savaşta kendisi galip gelirken bedeni günden güne savaşı kaybedeceğinin sinyallerini yavaş yavaş vermeye başlamıştı. Hareketleri yavaşlamış, tuvalet ihtiyacını artık gideremez olmuştu. Öleceğini biliyordu, anlamıştı. Son bir cesaret damlası gerekiyordu. Onca kaçışların ardında bir miktar cesaret muhakkak olmalıydı. Olmak zorundaydı. Bunu yapmalıydı. Karanlıkta gözüne ilişen bir kömür parçasını aldı ve yattığı yerden yazmaya başladı. Yazdıkça bedenine işleyen sihirli bir iksir kanında dolaşmaya başlamıştı. Bedeninin ısındığını ve gözlerinin daha iyi gördüğünü hissediyordu. Karanlık yavaş yavaş aydınlığa doğru yol alırken büyük bir ışık patlaması meydana geldi ve gözleri bu güzellik karşısında adeta kör olmuştu. Artık huzur içinde savaştan galip çıktığına sevinebilirdi.

Göçebe | İnci