Gözlerim Acıyor

Çınar ağacının gölgesinde kalan kırağılar henüz erimemiş, olağan ihtişamlarıyla bembeyaz parlıyordu. Buğulanmış pencerenin yanı başında, kırmızı ruj izi olan kahve kupası. Dünden kalmış olmalı. Alelacele yapıştırılmış duvar kağıtları bir şekilde Edvard Munch’un çakma çığlık tablosuyla iç güveysinden hallice. Aşağı kattan kahvaltı hazırlığının inleyen tıkırtıları yükselirken cenin pozisyonunda uykuyu seçmek daha akıl karı, henüz çok erken. Yine de açıyorum gözlerimi ufukta parıldamaya can atan güneşi zar zor görüyorum. Küçük kırmızı bir top misali seke seke göğü avuçlarken güneşin batışı kadar romantik değil. Ama gözlerim, gözlerim çok acıyor. Öylece kapatıyorum ufku.

Gözlerimi açmadan basamaklardan aşağı inerken derin derin nefes alıyorum. Kırgın bir piyano sesi geliyor yan odadan. Ya da öyle olduğunu umut ediyorum. Özlemler bir şekilde kendini hissettiriyor, gözlerim hala acıyor.

Yol yorgunu gibi kendimi sandalyeye öylece bırakıyorum. Sırtımdaki ağrı iki günden beri geçmek bilmiyorken böylece düşüncesiz olmak günden güne harap ediyor beni ama olsun. Böyle yaşamayı seviyorum aslında. Sanırım evde kimse yok. Büyük bir sessizlik hüküm sürüyor mabedimde. Gaipten piyano sesleri hariç, onları bu sessizlikten uzak tutmayı yeğliyorum.

Tostumu hazırlarken, okumak üzere ayırdığım kitaplara ilişiyorum usulca. Ne kadar çok birikim yapmışım bir sene için. Zaman icat edemediğim için utanıyorum kendimden. Oysa yıllar yıllar evvel neydim, şimdi ne oldum. Gerçekten de utanmalıyım. Hazırladığım tostu yerken içim burkuluyor, gözlerim mi doldu ne? Hani o kahvaltı sesleri.. Ah bu özlemler. Peşimi uzun bir süreliğine bıraksanız ne iyi olurdu. 

Zaman çok çabuk geçiyor burada. Zamana düşman olduğumdan mı bana kıyak geçiyor bilemiyorum. Daha az önce sabah değil miydi? Ne ara geceyi davet ettim ki evime. Hava biraz yorgun ve bulutlu. Bir ağlıyor bir gülüyor. Sokak lambasının ışığından bakılınca şimdilik huzurlu gibi.  Belki bir gün biz de buluruz huzuru. Gözlerim acıyor, uyumalıyım.

İnci~