Ölüme Açılan Perde

Büyük bir sahnenin ortasında derin sessizliğin şarabını sonsuzluğa kaldırıyorum. Oyunun perdesi henüz kapalı fakat içimde bir şeyler tam olarak eskisi gibi değil. Bir başkasının oyununu kuralına göre oynamaktan yoruldum. Sil baştan kuralları kendimce şekillendirmeliyim belki de. Can kırıklarından arınmam, hüzün denizlerini kurutmam, uçurumları yıkmam gerek. Öylesine bir zar atıyor ki hayat! Sen ne atarsan at hiçbir anlam ifade etmiyor. Doğduğun andan itibaren bir sıfır yenik halde nefes almaya başlıyorsun. Gözlerini bile açamazken acımasızca ciğerlerine dolan oksijenin yakıcılığıyla param parça oluveriyor ümitlerin. Ağlıyorsun… Umarsızca… Çaresizce gözyaşlarını akıtmaya bile kıyamadan sadece ağlıyorsun.

Fazla beklentiler içine giriyorsun zamanla. En olmadık durumları kendine pay etmeye.. sahiplenmeye çalışıyorsun. Olur olmadık mevsimlerin ayazında kalıyorsun ve anlıyorsun ki fazla beklenti, canını yakmaktan öteye geçemeyen bir arzu. Bu vakit geldiği an bir hiçliğin kılıfına girip tüm insanlıktan kaçmak geçiyor içinden. Ve böylece yalnız kalmayı öğreniyorsun.. ona sımsıkı sarılıyorsun. Sevginin anlamını sorgulamadığın günlerde olmuyor değil hani. Nedense tüm yanlışlıkları bir hata mıknatısı gibi durmadan kendine çekiyorsun. Bilinçsizce içine saplandığın anlamsız düşüncelerle kendini tedavi etmek niyetindesin. Sonradan olumsuz sonuçların eşiğinde buluyorsun kendini. Bu kısır döngü durmadan devam edip gidiyor.. Ta ki kendinden bıkana kadar…

Kaldığım yerden devam ediyorum. Oyun perdesi açılıyor. Önümde bir sehpa bir tane de ip. Anlamsızca bakıyorum boş koltuklara. İpi geçmişim yerine sehpayı da geleceğim olarak aksediyorum. Sonra geçmişimi askıya alıyor, demirin soğukluğuna geçiriyorum. Çıkıyorum sehpanın üstüne, son kez beyaz koltuklara bakıyorum. Öyle bir geçer zaman ki dedikleri pek de yamana atılacak gibi değilmiş. Koltuklar bile onca ana şahitlik etmelerine rağmen yorgun düşmüşler. Ki ben nasıl yorgun olmayayım. Evet yorgunum. Ruhum yorgun benim. Kırış kırış olmuş anılarla yaşatmaya çalıştığım ruhum sonunda isyan bayrağını çekerek hınzırca karşınıza geçti işte. Ne mutlu ne de üzgün sadece büyük bir yorgunluk içinde yoğrulmuş o kadar. Ruhumun boynundan geçiriyorum yağlı urganı. Ne geçmiş ne de gelecek umurumda, bu andan sonra bugünü önemsiyorum. “ Çek şu örümcek ağlarıyla örülmüş hayatı ayaklarımın altından” diyor. Hızlı bir biçimde çekiyorum sehpayı. Nefessiz kalıyor önce .. geçmişi silerek, ayaklarıyla sehpayı arıyor.. geleceği yakalamak için.. Umutlarını siliyor üçüncü kez titrerken.. Ve dört! Varlığını sonsuza kadar silip atıyor kaderinden..

Göçebe~

(Şifresi unutulmuş blogtan kalma yazılar)