Peki Ya Kumral Adam?

Yetişmem gereken bir yer ve yetiştirmem gereken işlerin altında fazla yükten iki büklüm olmuş bir vaziyette koşar adımlarla yol alıyorum. Geceden iki üç tel attıran kar sabaha kadar aralıksız devam etmiş ve ummadığım şekilde tutmuş olması bir hayli heyecanlandırdı ama şimdi alınması gereken daha önemli kararlar varken, sevincimi erteliyorum. 

Bir elimde evraklar bir elimde çanta ve yanına sıkıştırılmış tost ile ne kadar hızlı yürünebilirse yürüyorum. Elimden gelse Süreyya Ayhan Kop misali özgürlüğe yol verircesine koşacağım ama bu sabah dopingimi almadığım için amatör kulvarda kalmayı, sakatlanmaya tercih etmek niyetindeyim.

Zaman durdurak bilmeden benimle yarışmasını sona erdirmediğine mi yoksa beni yenişine mi üzüleyim. Keşke günü yirmi beş saat kılabilsem ve o bir saati kendime ayırabilsem. Zamana yetişmek adına kendime geç kalıyorum, bu kısır döngü içinde varlığıma şükrediyorum. Hala tek parçayım ve şu tost soğumadan yanına bir çay  eklesem yek kalacağım. Koş göçebe koş..

Merdivenlerden güç bela iniyorum. Cebimden çıkardığım sandığım arabanın anahtarını arıyorum ama hiçbir yerde yok. Tostun içine girmiş olabilir diye onu bile x-rayden  geçiriyorum gözlerimle. Ama yok anahtar, durmak için zaman da yok. Geç kalıyorum.. Eyvahlar olsun.!

İki eli dolu olan hokkabazlar nasıl  güzel gösteriler yapabilir iki saniyede öğreniyorum. Çantanın dışından sarkan anahtarı buluyorum dişlerimle kaptığım gibi arabanın yanına koşuyorum. Güç bela kapıyı açıp sağ koltuğa elimdekileri bırakmışken arabanın çalışmıyor oluşu ile beyninden vurulup, denize atılıp, yükseklerden boşluğa düşmüş gibi bir ürperti geçiyor ensemden. Daha fazla geç kaldım.

Can sıkıntısı ile arabadan çıkıyorum ne yapacağımı bilemez durumda çevreye bakıyorum lakin sudan çıkmış balık gibiyim yapabileceğim pek bir şey de yok açıkçası. Hiç olmazsa eşyaları alıp taksi çağırırım derken, kay ve hoooop yere kapaklan. Her şey olması gerektiği gibi güzel gidiyor. Hatta bundan daha iyisi olamazdı derken kalkıp ikinci kez düşmek her şeyin ne kadar harika olduğunu gösteriyor! 

Gitmeyeceğim! Gitmeyeceğim ve her yere herkese geç kalacağım, bir Garfield gibi miskin olacağım derken dağılan eşyaları toplayıp beni kaldıran genç adam günün hala iyi olabilme ihtimalini gözler önüne seriyor. Göz göze geleceğimiz o anda, geç kalabildiğim kadar kaldım, geç kaldığım yer düşünsün derken alarm çalıyor ve uyanıyorum. Kumral ve uzun boylu adam tuzlu buz oluyor. Üzerine, peteğin yanında ısınmış ılık su içmek düşüyor bana. 

Giyinip, hazırlandıktan sonra bitmek bilmeyen telaş içinde koşturmacam devam ediyor. Arabanın yanına güç bela geldiğimde kontağı ne kadar çevirsem de boğulmakta olan bir aracın çalışmayacağını gayet tecrübe etmiş biri olarak bu çabamdan vazgeçiyorum.Aksilikler bitmiyor. Arabadan çıkmak için uğraşırken buza dönüşmüş tehlikenin çanları çok uzakta değil ve siyah kumaş pantolon ve kaban kar beyazına dönüşüyor, yerdeyim. Rüyalar gerçeğe mi dönüşüyor. Yine geç kaldım.. Peki ya kumral adam?

inci~göçebe