Üşümeye Başladım

Uzun zaman oldu.. Biraz olsun izin ver ki aramızdaki yabanlığı uzaklaştıralım, yine eskisi gibi parmak uçlarımızın iç gıdıklayıcı dokunuşlarına teslim olup, minik adımlarla kelimeleri raks ettirelim. Geçmişi yad etmenin verdiği huzuru başka nasıl anlatabiliriz yabancıl bakışlara. Hiç değişmeyen, hayatımızı ilmek ilmek dokuduğuna inandığım, karamelimsi kokusuyla mest eden o fon hiç susmasın, çalmaya devam etsin. Kayıp ruhların arasına sızmaktan, ölümden kaçarcasına köşe bucak saklanalım. Yorgun düşmüş hayallerin ardından yeni umutlar savaşına yelken açıp göğüs göğüse çarpışalım. Çiğ taneleri düşerken avuçlarımıza yenik düşmek nedir bilmesin uslarımız.  Soğuk bir şehrin kalbindeki kuşlar misali gökyüzüne beyaz kaleler inşa edelim, kök salmayalım.

Durgun bir gecenin sabahında çarşaf gibi uzanmış deniz, akdeniz tam da karşımızda.. Alabildiği tüm mailiği çalmış sanki yeryüzünden, kıskanmamak işten bile değil. Kapalı kapılar ardından bile duyulan tuzlu suyun kokusu ciğerleri yakarcasına soluklarımızı dolduruyorken, kıyıya vuran canları düşününce kana bulanıyor her şey. İnsanlık hangi surete bürünüyor o an? Bilinmez bir denklem misali takılıyor ayaklarımıza. Düşmeden durabilmek ne mümkün..

Sararmış ve yarısı yanmış bir şamdanlığın yanındaki  kırmızı saatin solmuş tik takları kulakları sağır edercesine ritim tutturmuş, bizi duyan yok sanıyorum.  Avuçlarımızdaki çiğ tanelerini göstererek  umutlar satın alabilir miyiz yeni dünyamız için? Gökkuşağını  görebilmek için güneşe su tutardık , hatırlar mısın?  Şimdi neden siyah-beyaz her şey? Üşümeye başladım biraz. Ya sen?

İnci..