Pek Tumturaklı Sayın Seyirciler

Uzun bir aradan sonra perdeleri aralamak ve olan bitene göz atmak  bir hayli zormuş. Açlığından arınmak için masa üzerinde envaiçeşit yiyecek arasında kararsız kalmak ya da tamtakır kuru bakır bir dolabın kapağını sürekli açıp kapamaktan farksız. Her ikisinde de açlığını giderme hissi hüsranla sonuçlanıyor. Yine o açlık hissinden kurtulmak için türlü hamlelerle şansın ne kadar yaver gidecek oluşana dair belirsizliklerin peşinden ayrılmamak adet olmuş. Elden ne gelir

ki? Zihin açlığını  ise yazmak ya da yaz(a)mamak  terbiye edecek olunca, işler daha  karmaşık bir hale bürünüyor. Neden niçin ve zaman çok da yardımcı olamıyor gibi. Sebeplerin kendiliğinden oluştuğu bir evrende cümleler hatta bazı insanlar pek tumturaklı oluyor. Ve o karşılaşma anında dünya ile olan tüm bağımı koparmak için neler vermezdim, tek tek sıralamaya başlıyorum. Fakat listem çok uzun olmuyor.

Şimdilerde pek düşünür oldum. Kabullendiğim ve uğuruna inatlaştığım savaşlar verecek nitelikte olduğum doğrularım için neler yapabildim. Sahi, don kişot misali  düşmanlarım yerine koyduğum yelkenlerle mi savaş veriyorum? Loş ışık altında kendimi sorguya çektiğim vakitlerden biri yine! Sorgu memuru olmak bir hayli zor. İnsan kendisinden  saklanabiliyormuş. Hangi bilinmez labirentte bıraktım doğrularımı, hayalimi, gerçeklerimi? Bir mum yakıp gezintiye çıkmalı, ruhum pek kalabalık elbet bir bilen çıkacaktır. Gerçekler karanlıktan arınmalı malum..

göçebe~inci