Sinbad'ın Uçan Halısı

Lise yıllarında  öğretmenimiz tarafından birkaç kelime verildi ve bu kelimelerden yola çıkarak bir hikaye yazmamız istendi. Önce kelimeleri yazdım defterimin bir kenarına. Hikayeyi planlamak, plana verilen kelimeleri dahil etmek pek kolay görünmüyordu. Küçük yeğenime anlattığım, uydurduğum bir hikayeyi kaleme almak daha hızlı görünüyordu. Küçük yeğenim kadar küçük bir hileydi sadece.

Hikayeler bitti ve okumamız istendi. Sırası gelen okudu ve sıra bana geldi, okudum. Oyuncak dükkanında kimseler yokken canlanan, dükkandan bir çocuğun kucağında çıkmayı umut eden oyuncaklar odak noktamdı. Kırılmış kalplerini saf bir kalbe mutluluk vererek iyileştireceğini  uman oyuncaklar. Dükkana giren her bir müşteri, kapının üzerindeki zile umut serpiyordu sanki. Küçük bir zil ile kendine çekidüzen veren bembeyaz porselen bebek, üzerindeki kırmızı elbisenin tozunu silkeleyip cam gözlerini üzerinde gezdirip mükemmele yakın göründüğünün düşündüğü an daha bir gülümsüyordu. Sağa sola salınan palyaçonun daha fazla ritim tutar hale dönüşü, bisikletiyle dünya turuna çıkacakmış gibi dönüp duran siyah smokinli yakışıklı ya da bir gözü zamana yenik düşerek koptuğu an duyduğu utançtan yerin dibine girmek isteyen gri koca ayı. Kendini o kadar eksik hissediyordu ki, ta ki oyuncakçının yere düşerken ses çıkaran  gözü fark edip, yerden alıp dikene kadar. 

Sanki bu kurmaca hikayedeki gibiydi her şey. Oyuncakçı dükkanındaki sergilenen oyuncaklar, bizden biri gibi. Ne eksik ne fazla. Sürekli bir şeylerin beklentisi içinde ömrümüzü tüketiyoruz. Onca sene okuyup çalışıyor, bir şeylere sahip olmak için borç altına giriyoruz. Bunu mutlu olmak için yapıyorsak neden hala mutlu değiliz? Sürekli daha fazlasını istiyoruz. Sahip olamadıklarımızın esiri haline dönmüş durumdayız. Kısırlaşmış bir sistemin kısır oyuncaklarıyız. Bir gün oyuncakçı dükkanından kaçıp mavi bulutlara sığınırız. Sinbad'ın uçan halısıyla dünya turuna çıkıp çocuklar kadar şen buluruz ruhumuzu. Buna çok ihtiyacımız var.

inci~göçebe