O bir kahraman. Gündüzleri büyük savaşından galip çıkan, geceleri kendine yenik düşen bir kahraman. Başını yastığına koyana dek verdiği mücadeleyi azimle göğsünde taşırdı. İçinde yanmakta olan har ateş tüm vücudunu esir alır, onu gecenin koynuna salana kadar da bırakmazdı. gülümseyişlerini ve esprilerini bir zırh olarak kullanmasını çok iyi bilirdi. Ancak sadece gündüzleri... Ya güneşin dünyayı seyretmekten vazgeçtiği o anlarda? Kırılgan,gururu incinmiş, kolu kanadı kırılmış yorgun bir bedenden fazlası değildi.
Şuan gözyaşlarının henüz kurumadığı o yastığında yeni uykuya dalmış olmalı. İki büklüm, bacakları karnına çekilmiş bir bebek gibi..Yüzünde ifadesiz bir duruş. Umutlarını gece ile gündüz arasına sığdırmaya çalışıyordu belki de. Belki de tüm acılarını geçici bir ağrı kesici misali gördüğü uykuda görüyordu. Uyuyabildiği nadir saatlerde..
Göçebe`~
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder