Sinemanın Altında Ezilen Tiyatro

En son zaman tiyatroya gittim hatırlamıyorum. Üstünden uzun bir zaman geçti. Ancak gittiğim oyunu hala hatırlıyorum. Eskici Dükkanı.. Oysa küçüklüğümde tiyatro aşkıyla yanıp tutuşur, her oyunu izlemek isterdim ve giderdim de. Şimdi ne değişti? Hala ilgim ve sevgim varken gidemiyor oluşumdan  şaşkın şaşkın düşüncelere esir oluyorum.

İlkokul öğretmenim Seray Hanım sayesinde hemen hemen her tiyatro oyununa gitmiştim. Bana okuma aşkını aşılayan da tiyatro aşkını da aşılayan, üstümde emeği olan güzel nazik bir bayandır kendisi.  Ne zaman bir tiyatro oyunu sergilenecek olsa bizlere haber verir, gitmek isteyenler ile yine o ilgilenirdi. Okuldan kalkan otobüslerde yer bulabilmek için savaştığımız günler.. O günlerde eski, kırmızı, büyük ve gürültücü otobüsler vardı. Bilmem hatırlar mısınız? Kocaman körüklerle birleştirilmiş iki otobüs.. Ankara’da metrobüs olarak kakalıyorlar ancak eski bir teknoloji olduğunu bilen bilir. İşte! O kırmızı otobüsler benim hayal yolculuğumun ilk istasyonuydu.  Kimi zaman o kadar yoğun katılım olurdu ki, kucak kucağa giderdik ama yine de mutlu olurduk. Her yeni oyun yeni bir gelecek demekti. Yeni yeni anlıyor insan.. Ben en çok pencere kenarında oturmayı severdim. Her ne kadar yüzüm pencerenin hizasında kalıyor, fazla bir şey göremiyor olsam da pencere kenarlarını çok severdim. Ankara’ya gidiş geliş dönemlerimde dahi pencere kenarı seçmişimdir. Gecenin karanlığında bir yer göremeyişim belki de tiyatro yolculuğundaki an ile birebir ötüşür olması ise bir tesadüf müdür bilemem..

Şimdilerde sinema gişelerinden, localarından ayrılamaz olduk. Kanlı canlı tiyatrocu oyuncuların sıcaklığını ve doğaçlama oyunlarından mahrum kalışımızın en büyük suçlusu sinema olabilir mi sizce? Suçlu demek de pek ağır kalıyor aslında. Tiyatro, sinemanın varlığı altında ezildi de diyebiliriz aslında. Ki değişen dünyanın değişmekte olan teknolojisinin de yadsınamaz etkileri oldu bu durumda. Benim zamanımda telefon ve bilgisayar bu denli yaygınlıkta değildi. Kitap okuma alışkanlığımız ve ders çalışma saatlerimiz dışında sokakta oyunlar oynardık. Şimdilerde sokakta çocuk görmek ne mümkün!

Tiyatro salonları yerini sinemaya bıraktı. O sıcaklığı duymak mümkün değil tabii.  Sahtedeki oyuncuların değişen dekorlar arasında farklı kostümlerle farklı rollere bürünmelerinin kısa sürede gerçekleştiriliyor olması en büyük yetenek olmalı.  Hayranlık duymamak elde mi? Oyunculuk kabiliyetlerine ise diyecek bir söz dahi bulamıyorum. Her oyunda farklı bir karaktere bürünmek ve o yüzü taşımak. 

Keşke gerekli itina ve tiyatro sevgisi tüm çocuklara aşılansa. Oyunculuğun yalnızca sinema ve dizilerden ibaret olmadığı gerçeğini görebilseler. Burada bana düşen en yakın zamana bir tiyatro bileti almak. Hangi oyun olur orası muamma ..

Göçebe | İnci