Kış mevsimin çocuğu.. Şubat ayından bir gün..Ne de güzel bakıyordu gözlerin, kalabalık içinde beri ararken. O çam ağacını ne zaman görsem, gölgesinde birden bire sen peydah oluveriyorsun . Senden arda kalan anılarımdan sadece birisi..Geçmişten bir şey eksik demiştim. Çekerken ciğerime bu hayatı, senin zerrelerinden yoksun olmanın verdiği garip bir buruklukla veriyordum nefesi. Acı doruğa ulaştığı zaman gözyaşı akmazmış gözlerden. Ben o doruğa ulaştım ve en nihayetinde de sürgün yedim kafileden.
Sana tekrar yazacağım aklımın ucundan geçmezdi. Ki zaten söz vermişliğim de vardı bu konuda. Ama bugünler de kim sözünde duruyor ki! Varsın olsun, bu uğurda döneklik sıfatının dibini boylayayım. Sen koksun bu satırlar. Yasak elma misali kırmızı ve bir o kadar güzel olarak.
Şimdi yine girsen rüyama. Tekrar şarkı söylesen bana. Unuttursa yaşanmışlıkların tozlu anılarını. Geriye kalan her şey hayatın bize oynadığı bir oyundan ibaret olsa. Sen sussan, ben seni dinlesem. Suskun kalışlarının ardındaki mahremiyetin ıssızlığında kansam tüm yalanlarına. Umut olsan. Asya'mın gözlerini yalnızca seninle paylaşsam. Anlına senin kaderini sürsem. Sen Asya olsan Asya da sen olsa. Ve ben, size hiç doymasam.
Göçebe..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder