Anca anlayabildim hayatı.. Söylenmez sözlerimi fısıldarken kulaklarına, vurdum duymazdı o her defasında.. Benim haklı veya haksız olduğum pek umurunda da değildi. Sevdim. Belki de en olmayacak çokluk zarfıyla.. Ama, bu hikayenin sonunu baştan yazmışım. Hem de bilmeyerek..
Ve o, sarıyordu bedenimi dikenli tel misali kollarıyla.. Canım yanıyorken, gözlerim tuz gölüne taş çıkarırcasına yaşarırken, kanarken bedenim sonsuzluğa.. İşittiğim tek şey vardı.. "Gülümse.."
Göçebe..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder